ORTAK RÜYALAR

[Halit Oguz]

Kıskançlık sevmenin göstergesidir denir. Sevdiğini kimselerle paylaşmak istemezsin, onu senden başka kimseye yakıştıramazsın. Dünyada bir o bir de sen ol istersin; kimsenin gölgesi dahi düşmesin istersin üzerinize… Ama öyle olmuyor maalesef; sevdiğim beni her gün milyonlarca kişiyle aldatıyor. Sevdiğim kim mi? İstanbul’dan bahsediyorum.
İstanbul’u hiçbir zaman yaşanılacak bir yer olarak görmedim. Benim için bir şehir de değildir İstanbul. Daha çok bir düşler ülkesi, imparatorlukların beşiği, kudretli kralların sahip olabilmek için canlarını dişlerine taktıkları, eşi bulunmaz bir hazinedir benim için İstanbul.
Bu duyguyu nasıl anlatabilirim? İçinde yaşadığım halde bana sanki onun dışındaymışım izlenimi veren efsunlu bir yer burası… Binbir kapısı var sanki; fakat ben tüm gücümü harcayıp bin kapıyı tek tek yokluyorum, sonunda takatim kesiliyor ve binbirinci kapıya varamadan olduğum yere çöküveriyorum. Bulunduğum yere de İstanbul deyip kendimi avutuyorum.
Her gün belki binlerce yüz görüyorum ve her gördüğüm yüzde bır sır arıyorum. Aslında ortada bir sır falan da yok ama ben, kendi cehaletimden dolayı herkese bilgin yaftası yapıştırmışım. Bu şehirle aramda, seven ile sevgili arasında olan bir ilişki var: Seven kişi sevdiğini öyle yüceltir, ona öyle olağanüstü özellikler yükler ki, sevgilisiyle konuşan birisini gördüğünde, o kişinin bunu nasıl yaptığına şaşırır; zanneder ki o kişi bir tılsım sahibidir de sevgiliyle böyle rahat konuşabiliyordur. Ben de insanların İstanbul’u bu denli kanıksamış olmalarına şaşırıyorum. Herkesin bildiği ama benim bilmediğim bir şeyler var sanıyorum. Her gün yüzlerde aradığım şey de bu…
Uykusuz kaldığım bazı geceler kafama takılıyor: Onca hükümdarın, kralın, imparatorun, sultanın ortak rüyaları olan İstanbul neye sahip ki, herkeste ona sahip olma duygusunu kamçılıyor? Bildiğim kadarıyla altın damarları yok bu şehirde ya da hiçbir yerde yetişmeyen cins cins yemiş… İklimi desem, bilirim ki daha eşsiz yerler var dünya üzerinde; denizi desem, diğer onca denizden daha cazip kılacak bir özelliği yok. Genelde sorularıma tatminkar bir cevap bulamadan uykunun kucağına düşüyorum; rüyamda yine İstanbul…
Düşlüyorum İstanbul’u ama o an başka birçok zihinde düşlendiğini düşündükçe düş kırıklığına uğruyorum. Onun yalnızca bana ait olamayacağını biliyorum; ama kıskançlık işte, içgüdülerimde var!
Ünlü kişiler, ünlerini pekiştirdikten sonra, toplum önünde fazla bulunmak istemezler. Ünleri, artık onların yüzlerini göstermelerine gerek kalmaksızın, insanların zihinlerine işlenmiştir. Artık insanlar, onları görmediklerinde değil gördüklerinde yadırgarlar. Bir yüzün çok temaşa edilmesi o yüzü eskitir. Ama İstanbul öyle mi? Bin yıllardır doyamadı kimse ona. İzlenip durdu, istenip durdu, gözlenip durdu, özlenip durdu; ama eskimek bilmedi. Ondan her söz açılışında sözler tükenmedi de hep yeni şeyler söylenegeldi. Belki herkesin ona sahip çıkmasının nedeni, onun herkese, bir başkasına vermediği bir şeyler vermiş ya da vermeyi vaad etmiş olmasıydı. Rüyalar ortaktı; ama herkese bir başka yüzünü gösteriyordu İstanbul…
Bu gece uyumak için sabırsızlanıyorum…

[HALİME ALTAN]

gercektern tebrık edıyorum senı.. muhtesem bıse olus ya..

[Mehmet Sinan]

Güzel bir çalışma olmuş.. tebrikler..