beni dunyaya cagirma

[Haki Hamitoğlu]

Beni dünyaya çağırma!

Ona dalıp ‘O’nu’ unutmak, fena yüzünde fani olmak istemem. Masum bir çocuk edasıyla ellerimi açıp O’na yalvarmak varken; O’na asi olup, yine O’na döndürülenlerden olmak istemem. Dünyaya tapıp son tapuyu toprakta alanlardan da olmak istemem. Kabir azabını unutup günah işleyeceksem, cehennemi unutup kendi ateşimi dünyadan götüreceksem; bir dünya benim değil bin dünya benim olsa neye yarar! Neye yarayacak? Hangi zamana kadar?

Beni dünyaya çağırma!

Dünyayı yutmak isteyip sonunda mezar taşıyla başbaşa kalan faniler... Masum çocukları katledip dünyayı kana bulayan caniler... Mazlûmu ezip mahzun olmayan zalimler... Canana canını verip, Cananı vereni unutan gafiller... Hırs gösterip haysiyetini kaybeden hasisler... Bütün bunların hepsi dünyaya çağrılanlar değil mi?

Beni dünyaya çağırma!

Zekâtı unutup yere batan Karun zihniyetliler hâlâ varsa... Bağdat dün olduğu gibi bugün de Hulagularrdan kan ağlıyorsa... Filistinli Zehra’nın gözyaşları sel olup akmışsa... Ölmek üzere olan Afrikalı bir çocuğun başında annesi değil de akbabalar bekliyorsa... Çocuklara, katil füzelerin üstüne ‘mutlu ölümler’ yazdıranlar var ise... Var ise... Bırak!

Beni dünyaya çağırma!..

[Halit Oguz]

manasının güzelliğinden ötürü, nasıl anlatıldığına dair şeyler söylemek yersiz görünüyor. denecek fazla söz yok gibi; ancak derim ki: dost! ben bu yazıyı odamın en görünür yerine asıp, onu her gün okumaktan yerinmem. böyle devam inşallah....

[Mehmet Sinan]

okurken bir kerre daha nefret ettim zalim insanlardan yüreğine sağlık...