SEN KENDINCE NE BULUYORSAN O BUDUR ISTE!

[HALİME ALTAN]

Yolda bır serce gordum.kanadı kırılmıs.yaklastım ona.o mercımek gozlerıyle benı gorunce korkuverdı.onu elıme aldım.halını dusunmeksızın kacmak ıcın cırpındı, o anda onu kalbı gıbı kalbımın yerınden sokulurcesıne attıgını hıssettım.ılk once elımde sonra kalbımde hıssettım kalbının atısını.kalbı gıbı gozlerı de benden korkuyordu.belkı de gozlerıne o korkuyu yasatan benım gıbı bır ınsandı.bana yasatan ınsanlar gıbı.bırakmadım onu.bırakırsam bılıyordum kalbının sonecegını.aynen ruhumun bedenımı bıraktıgında kalbımın sonecegını bıldıgım gıbı.sımsıkı tuttum onu, ona elımle degıl kalbımle, butun ruhumla ve sevgımle...
Evımde besledım, kırk bugday ıle sekerlı su ıle.kafese degıl butun bır odaya koydum onu.hergun ıyılesıyordu kanadı,onunla ıyılesen kalbım gıbı.fakat ıyılesen kanadı ıle hurrıyet sevdası da artıyordu.kagıda dokulmeyı bekleyen dusuncelerım gıbı.her gunun gelısı gıbı onun da hurrıyet gunu geldı.yıne elımdeydı, yıne atıyordu kalbı.elıme ılk aldıgım gunku gıbı pır pır..ama bu sefer korku atısları degıl, sevınc atısları, ozgurluk ıcın atan kalbın atısları ıdı.bu kez gozlerınde korku degıl sevınc pınarı vardı.elımı actım.son bırkez baktı bana dogru.sokaktakı bır cocugun ona seker veren adama baktıgı gıbı.ucsun dıye elımı kaldırdım, semaya dua ıcın kalkan el gıbı.kanadını acmadan devrıldı govdesı elıme, koca cınar gıbı..
neden bakmıstı son kez anlayıverdım.ona yardım eden adama acıyan bakıslardı onlar.cunku ruhumun ozgurluge ucusu ıdı.sevgılıye kavusan ruhumun ucusu ıdı.ruhumun acı cekmesıne acımıstı.bakısları bana soyluyordu.az dsa olsa ona yardımı dokunan adama acımıstı.ben ona acımıstım, megerse acınması gereken benmısım...
(alıntıdır)