Dönüşün Yok

[Mehmet Sinan]

Dönüşün Yok

Zaman gece yarısı, hava yağmurlu, yerler ıslak ve ben yürüyorum. Elimde eski bavulum. Yılların yıprattığı yüzümde hafif bir tebessüm. Sana geliyorum evet bunca yıldan sonra, bunca olanlardan sonra sana dönüyorum. Kırmızı kiremitli evinin kapısını çalıyorum, açan olmuyor. Acı haberi komşularından alıyorum. İki yıl önce bilmediğim, daha önce hiç gitmediğim diyarlara göç etmişsin. Giderken hiçbir şey almamışsın yanına ve üzerinde beyaz gelinliğin varmış.Hiç konuşmamışsın giderken, bir Allahaısmarladık bile dememişsin. Sen onlara bir Allahaısmarladık bile dememişsin ama onlar seni gideceğin yere kadar sırtlarında taşımışlar. Seni bu ani yolculuğuna uğurlarken bazıları ağlamış bile. Ama sen yine o merhametsizliğin yüzünden, gözlerinden bir damla yaş bile akıtamamışsın. Bazıları inanamamış gittiğine. Birazdan dönüp,kahkahalarla ben geldim diye şaka yapacaksın zannetmişler. Ama sen gelmemişsin işte. O çocuksu şımarışını yapmamışsın gözlerinle etrafı süzerek.
Günlerce beklemişler ama senden haber gelmemiş. Umudu kesmişler sonraları, gittiğin yerde daha iyi bir yaşam bulduğuna ihtimal vererek.
Ama ben hala ihtimal veremiyorum beni bırakıp gidebileceğine. Hala bekliyorum seni, kırmızı kiremitli evinin kapısında… Birgün döneceksin diye;
Ağlıyorum sessizce…

[Faruk Saim]

betimlemeler fena değil. Ama fazla cezmi ersözlüğe girmemek lazım.