Mirza ile Zühre

[Faruk Saim]

Nevadir bir melekti, cennetin kapısında bekleyen.Zühre ise en nadidesinden bir asma filizi, cennetin avlusunda filizlenen. Mirza ise sevilenden başkası olamayacak kadardı.
Sonra Zühre’yi sevdi Nevadir.Çekinmedi söylemeye.Suale ihtiyaç duymadan cevap verebilen tek ‘güzellikti’ Zühre.
Nevadir Zühre’yi, Zühre Mirza’yı sevdi.Bu karşılıksız sevda zinciri Zühre’de kopmuştu.Zincirin kopuşuyla umudunu gerçeğe terk edemedi Nevadir.Mirza ,Nevadir ve Zühre aynı dünyada yaşıyorlardı ve kaçacak başka dünyaları yoktu şimdilik.Ne Nevadir kaçabiliyordu başka diyarlara ne de Zühre bir adım atıyordu yerinden.Çakılıp kalmanın ızdırabını gecelerce yaşadı Nevadir; fakat bir kez olsun beddua etmedi.Ne de olsa cennetin kapısını bekleyen melekti o.
Nevadir cennetin avlusunda yetiştirdiği asma filizinin gaddarane kökünden koparılmasına ses çıkaramamış, daha doğrusu Zühre bu hakkı tanımamıştı ona.Nevadir asmasının serpilmesini seyrederken ,cennete arada bir baktığında aldığı türden bir haz alıyor ama daha fazlasına teşebbüs edemiyordu.Zühre Nevadir’den bahsederken tüm saflığıyla onu bir melekmiş gibi över karşısında ona aşık olan bir ‘însan’ olduğunu umursamadan umut dağıtırdı.Böyleydi Zühre ,değiştirmekten korkan dostları ve ona el sürmeye kıyamayan Nevadir yetmemişti ona.Alışkanlıklarının dayattığına dayanamayıp ona el sürebilecek kadar güzellik kavramını anlayamayan Mirza’ya aşık olmuştu.Mirza ulaşılmazdı ve belkide Nevadir’e galip gelen tek yanı buydu.Fakat bu ulaşılmazlığı ona gerçekten fazlasıyla yarar getirmişti.Meleklerin ‘güzel’ bildiğini getirmişti ona kısa bir süreliğine de olsa.Nevadir cennetin kapısındaydı, Mirza zebani dahi olamıyordu.Nevadir melekti, Mirza insan. Nevadir kıyamazdı Zühre’ye Mirza ise kırardı her defasında Zühre’nin kalbini.
Ne insanlar ne melekler anlıyordu Zühre’yi.Hak bu kadar barizken neden seçerdi ki insan Mirza’yı.Zühre de aynı şeyi söylüyordu:
-Beni anlamıyorlar...
Sığınacak, kendisine kanat gerecek birini aradı.Nevadir olamazdı.O vazifeliydi.Cennetin kapısını beklemeliydi. Sonra kanat gerebilir miydi Zühre’ye bir melek.Zühre er isterdi doğrusu mecnun değil erkek isterdi.Fıtratından olmasa da alışkanlıklarında kalan zihin bulanıklığıyla elinin tersiyle itti Nevadir’in tüm saflığıyla sunduğu sevgisini.
Münker-Nekir bile razı olamıyordu buna fakat soramazlardı adalet bu mu diye.Zaten sormaları gerekenleri sorduklarında cevap alamayacaklarından korkuyorlardı. Nevadir’in de korkusuydu bu.Zühre’yi kaybetmekten çok Zühre’nin –kapısında beklediği- cenneti kaybetmesinden korkuyordu.
Nevadir adaleti sorgulamayı aklından geçirecekken zihnine belirdi ihtimali, vuslatı Zühre’nin.Belki görevini yapamayacak, Allah razı olmayacaktı kendisinden.Kapısında beklediği cenneti seyredecekti dışarıdan sonsuza dek.Yahut kazandığını zannettiği Zühre’sini kaybedecekti haşirde.
Sonra şükretti Nevadir.Kendi kendine Zühre’nin kendisinin olmasındansa olmayıp sonsuza kadar onu cennette seyretmeye razı oldu ve bunun için dua etmeye başladı.
Allah Nevadir’in dualarını duymazdan gelmedi.Önce Zühre’yi dünyada günahlarından arındırdı.Sonra onu cennetinde huri yaptı.Nevadir ise sonsuza kadar seyretti Zühre’sini, kapısında beklediği cennette.
Doğrusu ne Nevadir melekti ne Zühre huri.Fakat Zühre Nevadir’in gözünde huriydi,Nevadir ise Zührenin gözünde melek.Ama sadece o kadar.Zühre ‘dünya’sına alamadı Nevadir’i, Nevadir ise cennetine Zühre’yi.
Adil olan adaleti böyle sağlamıştı.Nevadir ‘dünya’yı kaybetmişti .Çok bir şey kaybetmiş sayılmazdı.Zühre’nin ise kaybettiği – telafisi olmayan- Nevadir’in kapısında beklediği cennetiydi.